Artykuł 13. O władzy świeckiej

Wierzymy i wyznajemy, że Bóg ustanowił władzę świecką, którą upoważnił do tego, aby uczciwych ludzi broniła, a złoczyńców karała (Rzym. 13,1-7; patrz też 1 Mojż. 9,6; 5 Mojż. 16,18).

Poczuwamy się do obowiązku okazywania bezwzględnego posłuszeństwa (1 Ptr. 2,13-14.17; Tyt. 3,1; Mat. 22,21) wszystkim jej przepisom, o ile nie ograniczają one wolnego wykonywania naszych obowiązków chrześcijańskich (Dz.4,19-20; 5,29.42), a naszym cichym i pobożnym życiem ułatwiać jej wykonywanie swoich zadań. Również na podstawie Pisma Świętego uważamy za nasz obowiązek modlić się za przełożonych (1 Tym. 2,1-3), aby ze swoich uprawnień korzystali zgodnie z wolą Bożą dla utrzymania pokoju i sprawiedliwości.

Wierzymy, że przysięganie jest przez Pana naszego Jezusa Chrystusa (Mat. 5,34.37) i Jego apostołów (Jak. 5,12) wyraźnie zakazane. Dlatego w razie potrzeby przejmując pełną odpowiedzialność za prawdziwość naszych zeznań jesteśmy gotowi je potwierdzać przez podaną nam przez Ewangelię formułę: Tak, tak; Nie, nie.

Wierzymy również, że na podstawie Słowa Bożego, przedstawiciele władzy nie na próżno miecz noszą. Wła­dza świecka ma prawo i obowiązek karać przestępców, a także używać miecza w obronie Ojczyzny. Dlatego w razie wojny, naszym obowiązkiem jest oddanie się Ojczyźnie do dyspozycji, o ile władze nas powołają. Sądzimy wszakże, że nie powinno się wywierać przymusu na oso­bach, które z powodu poważnych skrupułów sumienia, przekonane są, iż oręża w służbie używać nie powinny.

Nie widzimy przeszkód ze strony sumienia, jeżeli chodzi o piastowanie jakiegokolwiek urzędu władzy świeckiej.