Rozdział 15
 

UPAMIĘTANIE WIODĄCE DO ŻYCIA I ZBAWIENIA

 1. Niektórzy wybrani nawracają się dopiero w późnym okresie życia, trwając w stanie, w którym się narodzili i naśladując wszelkie złe żądze i upodobania. Dopiero później dociera do nich praktyczne Boże powołanie i Bóg udziela im upamiętania wiodącego do życia wiecznego.
Tt 3:2-5.

2. Nie ma na ziemi człowieka, który czyniłby dobro i był bez grzechu; nawet najlepszy człowiek przez zwodniczą siłę zepsucia i moc pokusy może popełniać wszelkie grzechy, których Bóg nienawidzi. z tego powodu Bóg w swoim miłosierdziu, w przymierzu łaski zapewnił wierzącemu, który zgrzeszył i upadł, możliwość odnowy przez upamiętanie ku zbawieniu.
Kzn 7:20; Łk 22:31-32.

3. Upamiętanie, które prowadzi do zbawienia jest łaską Ewangelii, przez którą człowiek za sprawą Ducha Świętego rozpoznaje różnorodne zło grzechu i jest przez wiarę w Jezusa Chrystusa zmuszony do ukorzenia się z powodu grzechu. To ukorzenie charakteryzuje się pobożnym żalem, niechęcią do grzechu i wstrętem do siebie. Towarzyszy mu modlitwa o przebaczenie i miłosierdzie, a także pragnienie i wysiłek (przy pomocy Ducha Świętego), by konsekwentnie postępować w życiu tak, aby podobać się Bogu.
Ps 119:6.128; Ez 36:31; Za 12:10; Dz 11:18; 2 Kor 27:11.

4. Ponieważ według Słowa Bożego nosimy „ciało śmierci", skłonne do złego,upamiętanie powinno trwać przez całe nasze życie. Dlatego też obowiązkiem każdego człowieka jest upamiętanie od każdego grzechu, który sobie uświadomił;musi to być czynione ze szczególną uwagą.
Łk 19:5; 1 Tm 1:13,15.

5. W przymierzu łaski Bóg całkowicie zagwarantował zachowanie wierzących w stanie zbawienia, a chociaż najmniejszy grzech zasługuje na potępienie, nie zdarzy się tak wielki grzech, który by przyniósł potępienie tym, którzy się upamiętują. To sprawia, że ciągłe zwiastowanie upamiętania jest konieczne.
Iz 1:16-18; 55:7; Rz 6:23