Rozdział 16
 

DOBRE UCZYNKI

 1. Tylko te uczynki, które Bóg przykazał w swoim świętym Słowie, mogą być uznane za dobre. Uczynki, których ludzie dokonali w ślepej gorliwości lub z powodu udawania dobrych intencji, nie są dobre, ponieważ nie uznaje ich Pismo Święte.
Iz 29:13; Mi 6:8; Mt 15:9; Hbr 13:21.

2. Uczynki, które są naprawdę dobre i które są dokonane w posłuszeństwie Bożym przykazaniom, są owocami i dowodem prawdziwej i żywej wiary . Przez nie wierzący okazują swoją wdzięczność, wzmacniają pewność swojego zbawienia,budują braci, ozdabiają swoje chrześcijańskie świadectwo i pozbawiają swoich przeciwników argumentów przeciwko Ewangelii. W tym wszystkim uwielbiają Boga, który uczynił ich tym, kim są, tj. nowymi stworzeniami w Chrystusie i jako tacy wydają owoc, który dowodzi świętości, a rezultatem tego wszystkiego jest życie wieczne.
Ps 116:12-13; Mt 5:16; Rz 6:22; Ef 2:10; Flp 1:11; 1 Tm 6:1; Jk 2:l8,22; 1 P 2:15; 2 P 1:5-11; 1 J 2:3,5.

3. Zdolność wierzących do czynienia dobrych uczynków nie wynika z nich samych, lecz pochodzi jedynie z Ducha Chrystusowego. Jednakże oprócz łask,które przyjmują od Niego na początku, potrzebują również i potem ciągłego Jego wpływu, aby chcieli i mogli pełnić uczynki, które Jemu się podobają. Jednakże nie oznacza to, że bez tego szczególnego wpływu mogliby bezkarnie zaniedbywać swoje obowiązki, ponieważ muszą okazywać pilność w pobudzaniu do działania łaski Bożej, która jest w nich.
Iz 64:7; J 15:4-5; 2 Kor 3:5; Flp 2:12-13; Hbr 6:11-12.

4. Okazując posłuszeństwo Bogu, ci wierzący, którzy osiągają najwyższy poziom w tym życiu, mimo to są tak dalecy od wykonywania uczynków nadobowiązkowych(tzn. ponad to, czego Bóg faktycznie wymaga), że nadal brakuje im wiele z tego, co jest ich obowiązkiem, co powinni czynić.
Jb 9:2-3; Ga 5:17.

5. Nawet przy pomocy naszych najlepszych uczynków nie możemy zasłużyć sobie ani na przebaczenie grzechów, ani na dar życia wiecznego od Boga,ponieważ te uczynki nie dadzą się porównać z chwałą, która nas czeka. A ponadto istnieje nieskończona przepaść między nami a Bogiem, i żaden nasz uczynek nie może Bogu przynieść pożytku ani stać się zapłatą za dług naszych poprzednich grzechów. W rzeczywistości, nawet gdy uczynimy wszystko co do nas należy, wykonaliśmy zaledwie naszą powinność i pozostajemy nieużytecznymi sługami. Musimy również pamiętać, że nasze dobre uczynki są wynikiem działającego w nas Ducha Świętego. Na tyle zaś, na ile Są one naszym dziełem, Są zepsute i tak bardzo wymieszane ze słabością i niedoskonałością, że całkowicie nie spełniają Bożych wymagań.
Ps 143:2; Iz 64:6; Łk 17:10; Rz 3:20; 4:6; Ga 5:22-23; Ef 2:8-9.

6. Jednakże, ponieważ wierzący są przyjęci przez Boga w Chrystusie, ich uczynki również są przyjęte jako dokonane w Chrystusie. Nie chodzi o to, że w tym życiu Są one bez zarzutu i nienaganne w oczach Bożych, lecz o to, że gdy Bóg patrzy na nie przez swojego Syna, znajduje upodobanie w tym, by przyjąć i nagrodzić to, co jest szczere, choćby nawet towarzyszyło temu wiele słabości i niedoskonałości.
Mt 25:21,23; Ef 1:6; Hbr 6:10; 1 P 2:5.

7. Jeśli chodzi o uczynki nieodrodzonych ludzi, nawet jeśli Bóg je nakazuje i nawet jeśli są bardzo użyteczne dla nich i dla innych, pozostają nadal grzesznymi uczynkami z następujących powodów. Nie pochodzą z serca oczyszczonego wiarą; nie są czynione w sposób, jaki zaleca Pismo Święte; nie są nakierowane na chwałę Bożą jako jedyny ostateczny cel. Dlatego też nie mogą podobać się Bogu ani nie mogą sprawić, by człowiek był godny otrzymać łaskę. Jednakże zaniedbanie takich uczynków jest bardziej grzeszne i bardziej obraża Boga niż ich wykonywa nie.
1 M 4:5; 1 Krl 21:27,29; 2 Krl 10:30; Jb 21:14-15; Am 5:21-22; Mt 6:2,5; 25:41-43; Rz 9:16; 1 Kor 13:1; Tt 3:5; Hbr 11:4,6.