top of page

O nas / W co wierzymy? / LWW - Rozdział 26 - Kościół

Rozdział 26
 

KOŚCIÓŁ

 

 1. Powszechny lub uniwersalny Kościół jako dzieło Ducha, prawdy i łaski jest niewidzialny. Składa się z ogólnej liczby wybranych, którzy byli,są lub będą zgromadzeni w jedno w Chrystusie, który jest głową Kościoła. Ten Kościół jest małżonką, ciałem i pełnią Chrystusa, „który wszystko we wszystkim wypełnia".
Ef 1:10,22-23; 5:23,27,32; Kol l:l8; Hbr 12:23.


2. Wszyscy ludzie z całego świata, którzy wyznają, że wierzą Ewangelii i zgodnie z jej nakazem poddają się w posłuszeństwo Bogu przez Chrystusa, są i mogą być nazwani świętymi, pod warunkiem, że nie cofną swojego wyznania wiary przez uleganie podstawowym błędom lub przez prowadzenie niepobożnego życia; z takich ludzi powinny się składać wszystkie zbory.
Dz 11:26: Rz 1:7. 1 Kor 1:2; Ef 1:20-22


3. Nawet najczystszy pod niebem zbór może popaść w zamieszanie i błąd,a niektóre odpadają tak daleko, że nie mogą być już nazwane zborem Chrystusa, lecz „synagogą szatana". Jednakże Chrystus miał zawsze Królestwo na tym świecie, składające się z tych, którzy wierzą w Niego i wyznają Jego imię,a On będzie władał tym Królestwem aż do końca świata.
Ps 72:17. 102:28; Mt 16:18; 1 Kor 5; 2 Tes 2:11-12; Obj 2:3; 12:17;l8:2.


4. Pan Jezus Chrystus jest głową Kościoła. Z ustanowienia Ojca Jemu została powierzona najwyższa i absolutna władza do powołania, utwierdzania,kierowania i rządzenia Kościołem. Jest rzeczą, niemożliwą, aby papież rzymski w jakimkolwiek rzeczywistym sensie był głową Kościoła, ponieważ jest on antychrystem, opisanym w Piśmie Świętym jako „człowiek grzechu", „syn zatracenia",który „wynosi się" w Kościele przeciwko Chrystusowi i „ponad to wszystko, co jest nazwane Bogiem". którego „Pan zniszczy jasnością przyjścia swego".
Mt 28:l8-20; Ef 4:11-12: Kol l:l8: 2 Tes 2:2-9.


5. Sprawując władzę, która została Mu powierzona, Pan Jezus przez służbę Słowa i przez swego Ducha, powołuje do siebie ze świata tych, którzy zostali Mu dani przez Ojca, aby mogli żyć u Jego boku, okazując Mu posłuszeństwo zgodnie z tym, co polecił im w Piśmie Świętym. Pan przykazuje tym, którzy zostali tak powołani, aby tworzyli poszczególne społeczności lub zbory dla przyczynienia się do wspólnego dobra, oraz aby organizowali nabożeństwa i tego wymaga od nich, dopóki żyją na ziemi.
Mt l8:l5-20; 28:20; J 10:16; 12:32


6. Członkowie tych zborów są świętymi z racji Bożego powołania i w widzialny sposób okazują i wyznają zarówno przez swoją wiarę w Chrystusa jak i przez sposób życia, że Są posłuszni powołaniu Chrystusowemu. Dobrowolnie zgadzają się trwać we wzajemnej społeczności ze sobą, zgodnie z poleceniem Chrystusa według woli Bożej, oddając siebie Panu i sobie nawzajem oraz poddając się zupełnie pod wpływ i wymagania Ewangelii.
Dz 2:41-42; 5:13-14: Rz 1:7; 1 Kor 1:2; 2 Kor 9:13.


7. Każdemu z takich zborów, które są zgromadzone zgodnie ze świętą wolą,przedstawioną w Słowie Bożym, Pan daje moc i autorytet do wykonywania nakazanych przez Niego praktyk religijnych i do przestrzegania dyscypliny. Obejmuje to wydawanie takich przykazań i zasad, które Są niezbędne dla prawidłowego i właściwego użycia władzy udzielonej zborom.
Mt l8:17-18; 1 Kor 5:4-5,13: 2 Kor 2:6-8.


8. Zbór zgromadzony i zorganizowany zgodnie z zamiarem Chrystusa składa się z przełożonych i członków. Z nakazu Chrystusa przełożeni mają być wybierani i ustanawiani przez zgromadzony zbór; przełożonymi mają być biskupi (inaczej zwani starszymi) i diakoni. Na nich spoczywa odpowiedzialność przeprowadzenia tego, co nasz Pan ustanowił i używania powierzonej im władzy dla wykonywania swoich obowiązków. Ten porządek ma trwać w Kościele aż do końca świata.
Dz 20:17-28; Flp 1:1.


9. Z polecenia Chrystusa, każdy kto kwalifikuje się i ma niezbędne dary od Ducha Świętego do pracy biskupa lub starszego w zborze, musi zostać wybrany i powołany na ten urząd przez powszechną aprobatę zboru. Musi by ćz powagą ustanowiony przez post i modlitwę z włożeniem rąk istniejących starszych, jeśli tacy są. Podobnie diakoni mają być wybierani przez powszechną aprobatę zboru i ustanawiani przez modlitwę i włożenie rąk.
Dz 6:3,5-6; 14:23; 1 Tm 4:14.


10. Duszpasterze powinni zwracać baczną uwagę na służbę Chrystusa w Jego Kościele; powinni być zaangażowani w służbę Słowa i w modlitwę, szukając pożytku dusz ludzkich, za które są odpowiedzialni przed Panem. Dlatego jest konieczne, aby zbory, którym służą, obdarzały ich zgodnie ze swoimi możliwościami nie tylko wszelkim szacunkiem, lecz również taką obfitością dóbr materialnych tego świata, aby umożliwić im życie w dostatku, bez konieczności angażowania się w świeckie zajęcia i aby wystarczająco umożliwić im okazywanie gościnności innym. Taki porządek jest wymagany przez samo prawo natury i przez wyraźny nakaz naszego Pana Jezusa, który postanowił, żeby „ci,którzy zwiastują Ewangelię, z Ewangelii żyli".
Dz 6:4; 1 Kor 9:6-14; Ga 6:6-7. 1 Tm 3:2,5,17-18; 2 Tm 2:4; Hbr 13:17.


11. Chociaż zgodnie z ich urzędem, obowiązkiem starszych i duszpasterzy zborów jest ciągła aktywność w zwiastowaniu Słowa, jednak ta praca nie może być ograniczona wyłącznie do nich, bowiem Duch Święty może wyznaczyć również innych do tej samej pracy, wyposażając ich w konieczne dary. W takim przypadku, gdy tacy ludzie zostaną zaaprobowani i powołani do pracy przez zbór, mogą i powinni ją wykonywać.
Dz 11:19-21; 1 P 4:10-11.


12. Wszyscy wierzący są zobowiązani przyłączyć się do lokalnych zborów wszędzie tam, gdzie mają ku temu możliwości. Ci, którzy korzystają z przywilejów społeczności zboru, muszą również się poddać jego dyscyplinie i władzy,zgodnie z zaleceniem Chrystusa.
1 Tes 5:14; 2 Tes 3:6,14-15.


13. Członkowie, którzy zostali obrażeni przez innych członków zboru,a którzy okazali posłuszeństwo zaleceniom Pisma Świętego w kwestii postępowania w takich wypadkach, muszą powstrzymać się od wszczynania niepokoju w zborze,nie powinni również opuszczać wspólnych zgromadzeń ani powstrzymywać się od udziału w obrzędach z powodu tego, że zostali obrażeni, lecz muszą zdać się na przez innych współczłonków Chrystusa w dalszym postępowaniu zboru.
Mt l8:15-17; Ef 4:2-3.


14. Wszyscy członkowie każdego zboru powinni uczestniczyć w nieustannej modlitwie za rozwój i pomyślność Kościoła Chrystusowego, gdziekolwiek się znajduje; powinni przy każdej okazji pomagać innym wierzącym w miarę swoich możliwości i powołania, posługując się swoimi darami i łaskami. Tak więc zbory powinny szukać wzajemnej społeczności, o ile opatrzność Boża daje okazję do korzystania z takich dobrodziejstw.
Ps 122:6,7; Rz 16:1-2; Ef6:1S; 3 J 8-10.


15. Kiedy powstają różnice lub rozbieżności dotyczące doktryny lub władzy zboru, zagrożone zostają: pokój, jedność i zbudowanie; obejmować to może jeden zbór lub wszystkie zbory. Wówczas członek lub członkowie zboru mogą zostać skrzywdzeni przez postępowanie dyscyplinarne, niezgodne z prawdą i porządkiem Kościoła. W takich przypadkach wolą Chrystusa jest, aby wiele zborów będących w społeczności zebrało się razem i rozpatrzyło problem przez swoich wybranych przedstawicieli, którzy będą w stanie udzielić porady w spornych sprawach wszystkim zainteresowanym zborem. Jednakże należy zdać sobie sprawę z tego, że zgromadzeni reprezentanci nie posiadają żadnej władzy kościelnej w ścisłym znaczeniu, ani też nie mają władzy sądowniczej nad poszczególnymi zborami, aby nakładać dyscyplinę na jakieś zbory lub osoby, lub też narzucać swoje wnioski zgromadzeniom lub ich przełożonym.
Dz 15:2,4,6,22-23,25; 2 Kor 1:24; 1 J 4:1

bottom of page