Rozdział 9

WOLNA WOLA

 1. W naturalnym porządku rzeczy Bóg wyposażył wolę człowieka w swobodę i zdolność do działania zgodnie z wyborem, tak że ani z przymusu zewnętrznego, ani z powodu żadnej potrzeby pojawiającej się od wewnątrz, człowiek nie był przymuszony do czynienia dobra lub zła.
5 M 30:19; Mt 17:12; Jk 1:14.

2. W stanie niewinności człowiek miał swobodę i zdolność, aby chcieć i czynić to, co było dobre i przyjemne dla Boga. Jednak będąc chwiejny– mógł odpaść od swojej prawości.
1 M 3:6; Kzn 7:29.

3. Konsekwencją upadku w stan grzechu było to, że człowiek utracił całą zdolność, aby chcieć czynić jakiekolwiek duchowo dobre uczynki, które towarzyszą zbawieniu. Jako człowiek naturalny (nieduchowy), jest on martwy w grzechu i całkowicie przeciwny temu, co dobre. Dlatego też nie jest w stanie o własnych siłach nawrócić się do Boga, ani nawet przygotować się do nawrócenia się do Boga.
J 6:44; Rz 5:6; 8:7; Ef 2:1,5: Tt 3:3-5.

4. Gdy Bóg nawraca grzesznika i wyprowadza go z grzechu w stan łaski,uwalnia go od jego naturalnych więzów grzechu i jedynie przez swoją łaskę umożliwia mu, aby dobrowolnie chciał i czynił to, co jest duchowo dobre. Jednakże pewne zepsucie pozostaje w grzeszniku, tak więc jego wola nigdy nie będzie w pełni doskonała i poddana temu, co dobre, gdyż ma skłonność do złego.
J 8:36; Rz 7:15,18-19,21,23; Flp 2:13; Kol 1-13.

5. Dopiero wtedy, gdy wejdzie w stan chwały, człowiek będzie zdolny do tego by w swej całkowitej i doskonałej wolności pragnąć tylko i wyłącznie dobra.
Ez 4:13.